Η άδεια θέση στην κερκίδα…..

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.coachbasketball.gr

Τσάδαρης Κων/νος Coach

    Ακόμα μια σεζόν έφτασε στο τέλος της, κάθε μέρα και μια νέα εμπειρία και σίγουρα το μπάσκετ κέρδισε και γέμισε την καρδιά των μικρών αθλητών με εικόνες που χτίζουν με θετικά συναισθήματα
    Γυρνώντας πίσω και αναπολώντας, διάφορες πολύχρωμες εικόνες, περνούν από μπροστά μου.
    Θα ήθελα να μείνω και να περιγράψω ένα γεγονός που σίγουρα είναι γνωστό στην μπασκετική καθημερινότητα όλων μας…. την προσμονή και την λαχτάρα ενός παιδιού..

     ‘’ Coach στο σημερινό παιχνίδι θα έρθει ο πατέρας μου να με δει να παίζω ,ξέρω είναι το τελευταίο παιχνίδι του τουρνουά αλλά μου υποσχέθηκε ότι αυτή την φορά θα είναι στην κερκίδα ‘’

    Αλήθεια πόσοι είναι αυτοί οι γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους έξω από το γήπεδο και φεύγουν σκαστοί .

    Πόσοι είναι αυτοί οι γονείς που πριν από κάθε παιχνίδι ψάχνουν να φορτώσουν το παιδί τους κάπου αλλού για να το φέρουν στο γήπεδο

    Πόσοι είναι αυτοί οι γονείς  που πάντα  έχουν υποχρεώσεις και δεν προλαβαίνουν

    Πόσοι είναι αυτοί οι γονείς που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στο γήπεδο

    Πόσοι είναι αυτοί που πάντα δυσανασχετούν και γκρινιάζουν «Πάλι αγώνα έχετε» «Πολύ μακριά δεν παίζετε??»

    Αρκετοί, λίγοι ,πολλοί ,μικρή σημασία έχει…..

    Εγώ θα πάω στην πλευρά του νέου αθλητή-  παιδιού που προπονώ καθημερινά και μου περνάει όλα τα  συναισθήματα του.

    Το σίγουρο είναι ότι σε  μια αθλητική πορεία  το κάθε παιδί- αθλητής εκφράζει τον πόθο και την προσμονή να βρεθεί το αγαπημένο του πρόσωπο  στην κερκίδα έστω μία φορά

    Για ένα δυνατό μπράβο ,

    Ένα δεν πειράζει ,

    Ένα μπουκαλάκι νερό,

    Ένα χαμόγελο

    Μια αγκαλιά στο τέλος του παιχνιδιού

    Να το στηρίξει  σε πιθανές αποτυχίες και να το επιβραβεύσει στις επιτυχίες του, χωρίς υπερβολές φυσικά.

    Και σίγουρα από την παραπάνω διαδικασία το παιδί θέλει να επιδείξει στους γονείς του τις τεχνικές του ικανότητες στο μπάσκετ, τους φίλους του ,τις σχέσεις με τον προπονητή του ,να αποδείξει ότι χρόνος που σπαταλάει στο αγαπημένο του άθλημα που μερικές φορές είναι και εις βάρος των μαθημάτων του είναι εποικοδομητικός και του προσφέρει ψυχική και σωματική υγεία

    Επίσης δεν πρέπει να  ξεχνάμε δυο βασικούς κανόνες

    Πρώτον  ότι το μπάσκετ και γενικά ο αθλητισμός σε πολλές περιπτώσεις  βοηθά και χτίζει καλύτερες σχέσεις μεταξύ  γονέα και παιδιού  και ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια της προ εφηβείας και εφηβείας.

    Και ότι  η σωστή ψυχολογική στήριξη των παιδιών από τους γονείς, παίζει μεγάλο ρόλο όχι μόνο  στην εξέλιξη τους  αλλά και στην παραμονή τους στον  αθλητισμό

    Γιατί ένα είναι σίγουρο ότι ο χρόνος και η παλίρροια δεν περιμένουν κανέναν …ας προσπαθήσουμε όλοι να δώσουμε στο παιδί αυτήν την στιγμή και ας σταθούμε εκεί στην κερκίδα έστω  για ένα χειροκρότημα..

    Η συνέχεια ….

    Το παιχνίδι ξεκινά….το βλέμμα του Δημήτρη από τον πάγκο στο κενό  ,κολλημένο στην κερκίδα να ψάχνει……χαϊδεύοντας αμήχανα  την μπάλα που θα έδειχνε στον πατέρα του πόσο πολύ αγαπάει και γνωρίζει το ομορφότερο άθλημα το μπάσκετ…..

    Αν ο Δημήτρης συνεχίσει το μπάσκετ …η ιστορία θα το δείξει

    Kαλή δύναμη σε όλους