Η οικογένεια της ΑΕΚ και του ελληνικού μπάσκετ, θρηνεί από τα ξημερώματα της Δευτέρας (7/10), τον χαμό του μυθικού αρχηγού της «Ένωσης»
Το ξημέρωμα αυτής της ψυχρής νύχτας του Οκτώβρη, βρίσκει το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό, πιο φτωχούς. Μετά από τρία χρόνια σοβαρών προβλημάτων με την υγεία του, εξαιτίας διπλού εγκεφαλικού επεισοδίου, ο εμβληματικός ηγέτης της «Ένωσης», άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 71 ετών, πριν μερικές ώρες. Τις τελευταίες ημέρες, βρισκόταν στην μονάδα αναζωογόνησης του ΚΑΤ, καθώς είχαν παρουσιαστεί νέες επιπλοκές στην υγεία του.
Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους σε προσφορά μπασκετμπολίστες της ΑΕΚ η οποία τον απέκτησε από τη ΧΑΝ Νικαίας. Κατέκτησε 6 πρωταθλήματα Ελλάδος με την ΑΕΚ (1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1970), ενώ αναδείθηκε 2 φορές πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος (1965, 1968).
Ήταν ο ηγέτης της ομάδας όταν αγωνίστηκε στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1965-1966 στην Ιταλία και όταν κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1968, που ήταν επιτυχίες πρωτόγνωρες για το ελληνικό μπάσκετ και πέρασαν πολλά χρόνια πριν επαναληφθούν.
Στον τελικό του Κύπελλο Κυπελλούχων στις 4 Απριλίου 1968 απέναντι στη Σλάβια Πράγας σημείωσε 29 πόντους παρακινώντας του συμπαίκτες να του δίνουν τη μπάλα για να κερδίσει μόνος του το παιχνίδι, εμψυχώνοντας έτσι την ομάδα. (AEK .5 Πετράκης · 6 Τρόντζος · 7 Μόσχος † (Τιμής ένεκεν) · 8 Ζούπας · 9 Δημητριάδης · 10 Αμερικάνος · 11 Νεσιάδης · 12 Λαρεντζάκης · 13 Βασιλειάδης · 14 Τσάβας · 15 Χρηστέας · Προπονητής Μήλας)
http://www.sport-fm.gr ( 4 Απριλίου 2008 )
…..Ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ανεπανάληπτης βραδιάς, ο Γιώργος Αμερικάνος, αναπολεί μέσω της «SportDay»… «Ναι μεν πέρασαν 40 χρόνια, αλλά πραγματικά νομίζω ότι δεν πέρασε μία μέρα από εκείνο το αξέχαστο βράδυ. Υπήρχαν μοναδικές στιγμές, αλλά ειλικρινά δεν θα ξεχάσω την ένταση, τον παλμό του κόσμου, που ξεκίνησε να γεμίζει το Καλλιμάρμαρο από τις 14:00 (σ.σ.: το τζάμπολ ήταν προγραμματισμένο για τις 20:30) προκειμένου να μας υποστηρίξει. Ήταν ένα γεμάτο στάδιο, με την καρδιά των φιλάθλων που ήταν μέσα και έξω από το γήπεδο να χτυπάει έντονα. Έβλεπα τον κόσμο και έλεγα μέσα μου: "Ας μην τους πικράνουμε"».
Η ισχύς του ηττημένου έδωσε ακόμη μεγαλύτερη αξία στην επιτυχία της ΑΕΚ. «Η Σλάβια ήταν δύο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης και ήρθε να μας νικήσει. Συν τοις άλλοις, είχε πέντε παίκτες της Μεικτής Ευρώπης στη σύνθεσή της. Βέβαια, εμείς δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να χάσουμε. Παίξαμε με την καρδιά μας και την ψυχή μας. Απεχθανόμασταν την ήττα. Θέλαμε να συνεχίσουμε αυτό που άρχισε η ομάδα το 1965, όταν και προκρίθηκε για πρώτη φορά σε φάιναλ φορ Κυπέλλου Πρωταθλητριών στην Ιταλία. Αυτό το Κύπελλο ήταν ''έπος''. Επειδή ήταν το πρώτο για την Ελλάδα, ήταν και το πιο γλυκό».
Το αμιγώς ελληνικό ρόστερ της ΑΕΚ καθιστά την επιτυχία αυτή μοναδική. «Ήταν η ΑΕΚ των Ελλήνων. Άλλωστε πήραμε το Κύπελλο Ευρώπης χωρίς να έχουμε στο ρόστερ μας ούτε έναν ξένο. Εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες ομάδες εκείνης της περιόδου, που διέθεταν αρκετούς. Η ΑΕΚ είχε την τύχη να έχει έναν Έλληνα... Αμερικάνο (γέλια)», δηλώνει ο Γιώργος Αμερικάνος. «Το Κύπελλο το πήρα μαζί μου στο σπίτι για 20 μέρες και δεν το έδινα σε κανέναν. Μέχρι και ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Κώστας Ασλανίδης, μου το ζήτησε, αλλά δεν του το έδωσα. Υπάρχει ένα περιστατικό που έχει χαραχτεί πιο έντονα στη μνήμη μου. Θυμάμαι πως οδηγούσα στην Πανεπιστημίου με το αμάξι με προορισμό την Πλατεία Βικτωρίας και είχα μαζί μου το Κύπελλο. Το πήρανε χαμπάρι οι φίλαθλοι και, τελικά, έσυραν το αμάξι μέχρι την Πλατεία Βικτωρίας. Απίστευτα πράγματα. Ακόμα και σήμερα, όταν αγγίζω την κούπα, νιώθω σαν να είναι η πρώτη φορά. Αισθάνομαι σαν να με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα», θυμάται.
Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη… «Η ομάδα δεν είχε συνέχεια, γιατί δυστυχώς δεν προσέχθηκε από τους εκάστοτε παράγοντες, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τα ονόματά μας. Ακόμα δεν έχουμε δικό μας γήπεδο. Μας έδινε ο τότε γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Κώστας Ασλανίδης, στρέμματα στη Νέα Φιλαδέλφεια για να φτιάξουμε γήπεδο, αλλά ουδείς από την ΑΕΚ ασχολήθηκε ποτέ με αυτό το ζήτημα. Σαράντα χρόνια μετά εισπράττω με πίκρα αυτή την επιτυχία. Δυστυχώς δεν υπάρχει πια αναγνώριση γι' αυτό που πετύχαμε. Στον τελικό του Σαπόρτα το 2000 μας έβαλαν ψηλά στις εξέδρες μαζί με τους φιλάθλους της ΑΕΚ. Κανονικά έπρεπε να είχαμε προσκλήσεις και να παρακολουθούσαμε κοντά στον αγωνιστικό χώρο το ματς. Θέλω να το πω, γιατί το έχω ως παράπονο ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον χάρηκα όσο ήθελα αυτόν τον τελικό. Ομολογώ ωστόσο ότι η κίνηση του Χατζή, με την οποία μας αφιέρωσε το Κύπελλο, έφτιαξε κατά πολύ τα πράγματα».
Η ισχύς του ηττημένου έδωσε ακόμη μεγαλύτερη αξία στην επιτυχία της ΑΕΚ. «Η Σλάβια ήταν δύο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης και ήρθε να μας νικήσει. Συν τοις άλλοις, είχε πέντε παίκτες της Μεικτής Ευρώπης στη σύνθεσή της. Βέβαια, εμείς δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να χάσουμε. Παίξαμε με την καρδιά μας και την ψυχή μας. Απεχθανόμασταν την ήττα. Θέλαμε να συνεχίσουμε αυτό που άρχισε η ομάδα το 1965, όταν και προκρίθηκε για πρώτη φορά σε φάιναλ φορ Κυπέλλου Πρωταθλητριών στην Ιταλία. Αυτό το Κύπελλο ήταν ''έπος''. Επειδή ήταν το πρώτο για την Ελλάδα, ήταν και το πιο γλυκό».
Το αμιγώς ελληνικό ρόστερ της ΑΕΚ καθιστά την επιτυχία αυτή μοναδική. «Ήταν η ΑΕΚ των Ελλήνων. Άλλωστε πήραμε το Κύπελλο Ευρώπης χωρίς να έχουμε στο ρόστερ μας ούτε έναν ξένο. Εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες ομάδες εκείνης της περιόδου, που διέθεταν αρκετούς. Η ΑΕΚ είχε την τύχη να έχει έναν Έλληνα... Αμερικάνο (γέλια)», δηλώνει ο Γιώργος Αμερικάνος. «Το Κύπελλο το πήρα μαζί μου στο σπίτι για 20 μέρες και δεν το έδινα σε κανέναν. Μέχρι και ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Κώστας Ασλανίδης, μου το ζήτησε, αλλά δεν του το έδωσα. Υπάρχει ένα περιστατικό που έχει χαραχτεί πιο έντονα στη μνήμη μου. Θυμάμαι πως οδηγούσα στην Πανεπιστημίου με το αμάξι με προορισμό την Πλατεία Βικτωρίας και είχα μαζί μου το Κύπελλο. Το πήρανε χαμπάρι οι φίλαθλοι και, τελικά, έσυραν το αμάξι μέχρι την Πλατεία Βικτωρίας. Απίστευτα πράγματα. Ακόμα και σήμερα, όταν αγγίζω την κούπα, νιώθω σαν να είναι η πρώτη φορά. Αισθάνομαι σαν να με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα», θυμάται.
Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη… «Η ομάδα δεν είχε συνέχεια, γιατί δυστυχώς δεν προσέχθηκε από τους εκάστοτε παράγοντες, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τα ονόματά μας. Ακόμα δεν έχουμε δικό μας γήπεδο. Μας έδινε ο τότε γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Κώστας Ασλανίδης, στρέμματα στη Νέα Φιλαδέλφεια για να φτιάξουμε γήπεδο, αλλά ουδείς από την ΑΕΚ ασχολήθηκε ποτέ με αυτό το ζήτημα. Σαράντα χρόνια μετά εισπράττω με πίκρα αυτή την επιτυχία. Δυστυχώς δεν υπάρχει πια αναγνώριση γι' αυτό που πετύχαμε. Στον τελικό του Σαπόρτα το 2000 μας έβαλαν ψηλά στις εξέδρες μαζί με τους φιλάθλους της ΑΕΚ. Κανονικά έπρεπε να είχαμε προσκλήσεις και να παρακολουθούσαμε κοντά στον αγωνιστικό χώρο το ματς. Θέλω να το πω, γιατί το έχω ως παράπονο ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον χάρηκα όσο ήθελα αυτόν τον τελικό. Ομολογώ ωστόσο ότι η κίνηση του Χατζή, με την οποία μας αφιέρωσε το Κύπελλο, έφτιαξε κατά πολύ τα πράγματα».
Στο τέλος της καριέρας του αγωνίστηκε στον Απόλλων Πατρών όπου διετέλεσε και προπονητής του, με τον Αμερικάνο ο Απόλλων αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Α΄εθνική το 1979-1980. Τη σεζόν 1986-87 ανέλαβε την ομάδα της ΑΕΚ από τη θέση του υπηρεσιακού προπονητή.
Στην Εθνική Ελλάδος αγωνίστηκε 68 φορές και σημείωσε 1076 πόντους (μ.ο. 15,8). Αγωνίστηκε στο Ευρωμπάσκετ 1961 και στο Ευρωμπάσκετ 1965 και ήταν πρώτος σκόρερ της Εθνικής Ελλάδος και στις δυο διοργανώσεις με 15,2 μ.ο. και 17,4 πόντοι μ.ο. αντίστοιχα. Συμμετείχε επίσης στους Μεσογειακούς αγώνες το 1967, 4 φορές στο Βαλκανικό πρωτάθλημα (1962, 1964, 1967, 1969) και 2 φορές σε προολυμπιακά τουρνουά (1960, 1964).
Όσο για εμένα, τι θα μπορούσα να προσθέσω ? Είχα την χαρά να τον βλέπω να παίζει.
Ασυναίσθητα, τον συγκρίνω με τον Νίκο Γκάλη. Πολλές ομοιότητες. Τόσο στο παιχνίδι, όσο και στον σωματότυπο. Χαρισματικοί σκόρερς και οι δύο.
Εάν ο Αμερικάνος ήθελε να βάλει καλάθι, ΘΑ ΤΟ ΕΒΑΖΕ ο κόσμος να χαλούσε.
Ήταν ο Γκάλης της εποχής του, ή ο Γκάλης ήταν ο Αμερικάνος της εποχής του.
Ιερό τέρας του Μπάσκετ ? ΝΑΙ, ΗΤΑΝ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου